Hoe de zoektocht van goede vriend Jakob naar een specifieke onvindbare muziektrack, op een net zo onvindbare LP, ook ook mijn zoektocht werd. En die van mijn beste vriend Frank.

De eerste keer dat ik het onbekende nummer te horen kreeg, viel me meteen de melancholie op. De warme vrouwenstem die wanhoop en liefde met elkaar liet afwisselen. Ondersteund door het welbekende getik het gekraak van grijs en versleten vinyl.

De song heeft altijd naamloos in de digitale playlist van Humanication gestaan, de organisatie waar ik verschillende trainingen heb gevolgd en waaraan ik via marketingwerkzaamheden verbonden ben. Regelmatig kreeg Jakob de vraag van trainees hoe de prachtige track heette en wie de zangeres was. Steeds moest hij hen het antwoord schuldig blijven. 

Jakob benaderde mij of ik niet via mijn muzikale netwerk een poging kon doen om een betere versie van het nummer te vinden. Dit vanwege de slechte kwaliteit, een oude opname van een versleten vinylplaat. Maar zonder naam van de artiest, titel, album of zelfs een online songtekst, leek het onmogelijk de oorsprong te achterhalen.

Hulplijnen

Ik riep de hulp in van radio-dj Lex Gaarthuis, hij had geen idee, maar mogelijk zijn collega-dj en grote vinyl-verzamelaar Gerard Ekdom wel. Gerard herkende het nummer niet en ook Rob Stenders had het nog nooit gehoord. Laat staan dat de heren wisten wie de zangeres was.

Toen vroeg ik mijn beste vriend en muzikant Frank (Montis) eens te luisteren. Hij zocht verder waar Jakob het na vele pogingen had opgegeven. Al zat er nauwelijks schot in, de zoektocht liet ons niet los. De plotse ingeving van Frank bleek het meest waardevol. Het zou volgens hem best wel eens kunnen gaan om Carolyn Franklin, een zus van de grote beroemde Aretha Franklin… 

Google, Spotify, YouTube, Shazam, alle plekken die gewoonlijk uitkomst bieden, kwamen met niets. Er waren wel wat platen van Carolyn Franklyn te vinden, maar nergens een LP met dit nummer. Tot er ergens diep verborgen in de krochten van het internet, een afbeelding van een platenhoes voorbij kwam die eventueel gelinkt kon worden aan de track die we zochten. Een LP “The first time I cried” genaamd. Maar helemaal zeker of dit klopte wisten we niet, want was de zangeres van de vergeten parel wel echt Carolyn Franklin? En ging het hier inderdaad om deze LP?

Carolyn kreeg een eigen zoekopdracht op het platform Discogs, maar er kwamen geen hits, de LP werd niet aangeboden. Maandenlang gebeurde er niets. Als Frank en ik eens een platenbeurs bezochten en navraag deden, deed het bij niemand een belletje rinkelen. Waarna we weer naar huis gingen met allerlei aanwinsten, maar zonder de desbetreffende LP.

Synchroniciteit

Op een zondagochtend opperde ik naar Oss te rijden, daar was een piepkleine platenbeurs. In de auto zei Frank: “Het zou toch wat zijn als we die plaat van Carolyn vinden, maar dat gaat natuurlijk nooit gebeuren.” Ik riep meteen dat we dat vooral niet moesten denken, je wist het tenslotte maar nooit. Eenmaal aangekomen en afgeleid door alles wat we aan muziek vonden, een lunch en de gesprekken, hadden we geen moment meer aan Carolyn gedacht. 

Ergens waren we klaar om te gaan, maar mijn intuïtie zei me toch nog even kort kijken bij de laatste stand. En al zoekende haalde ik ineens een donkergrijze hoes omhoog. Een groot betraand oog trok direct mijn aandacht. Het zou toch niet…? Links bovenin stond in wit de naam van Carolyn Franklin. Onder het oog met de witte traan in druppelvorm de tekst “The first time I cried”. Het stond er echt! 

De man achter het kraampje keek geanimeerd naar onze uitingen van ongeloof, verbazing, vertwijfeling en blijdschap. Hoe was het mogelijk… 

Carolyn ging uiteraard met mij mee naar huis. We draaiden als eerste het nummer “Why Must I Always Be The One” om dat laatste beetje twijfel weg te nemen. Het was het laatste nummer op kant A en het bleek ook echt inderdaad de verloren song te zijn. Alle nummers op deze plaat bleken pareltjes. Zo kreeg Jakob zijn verlossende antwoord. En Frank en ik kregen die dag weer eens een prachtige les van het universum, die van synchroniciteit. 

Eerbetoon aan Carolyn Franklin

Onlangs hebben Frank en ik, als muzikaal duo Mr. Montis & Me, “Why Must I Always Be The One” nieuw leven ingeblazen. Omdat we zo graag samen muziek maken en het zo’n bijzonder nummer vinden. Omdat we hiermee nog meer nagenieten van de zoektocht naar deze plaat én de bewezen kracht van synchroniciteit. Maar we delen haar muziek ook als eerbetoon aan Carolyn Franklin. De zangeres die altijd in de schaduw stond van haar wereldberoemde zus. De zangeres die met haar eigen warme maar heldere geluid een prachtige plaat maakte. Een plaat die simpelweg in de vergetelheid is geraakt. Je luistert onze versie hier.

Opdat we deze parel van Carolyn Franklin niet vergeten en nog meer mensen ervan kunnen laten genieten.

~ Rachel van der Schaaf