by admin | apr 7, 2023 | Blog
Signalen zijn overal. Weet je dan wat ik bedoel? Van die toevalligheden die geen toeval zijn? Die ergens wel een betekenis moeten hebben, al weet je in het moment vaak nog niet welke? Dit verhaal was volledig aan mijn aandacht ontsnapt, tot het thema ‘toeval’ voorbij kwam tijdens een bijzonder gesprek met een callcenter-medewerker van PayPal.
Deze man hielp me met een foutmelding bij het inloggen en bleek nieuwsgierig naar de betekenis van mijn bedrijfsnaam Golden Linings in Life en naar Kintsugi. Waarna bleek dat hoeveel we gemeen hadden qua het inspireren van anderen door het vertellen van verhalen en we kort onze interesses deelden. Toeval? We dachten allebei van niet. Hij haalde namelijk de prachtige voor mij nog onbekende quote van Albert Schweitzer aan: “Het toeval is de schuilnaam waarvan God zich bedient wanneer hij incognito wil blijven.” En een fijn geïnspireerd gesprek later kreeg mijn vergeten verhaal over toeval, over signalen, dit nieuwe intro.
Ik ben ervan overtuigd dat toeval niet bestaat en dat wij in dit leven zijn om te leren en te groeien. Want als ik zo naar mijn eigen levensloop tot op heden kijk, dan kan ik alleen maar concluderen: de situaties of type personen waarvan ik nog niet genoeg heb geleerd, komen gewoon nog eens voorbij. En nog eens. Tot ik mijn geïdentificeerde les voldoende heb doorlopen. Maar ook, momenten waarop ik een pad bewandel dat niet het mijne is, komen er ‘toevallige’ signalen voorbij. Ter lering ende vermaak, ter inspiratie.
Inspiratie
Geïnspireerd werd ik vooral door een vriendin. Zij krijgt aan de lopende band signalen die ook een leidraad zijn voor haar. En ondanks dat ik haar zeker geloofde, was ik voor mezelf wat sceptisch. Maar ze heeft me geïnspireerd en ervan bewust gemaakt. Begin 2022 waren we een lang weekend in Spanje. Na een diner met te veel heerlijke Pulpo (inktvis) liepen we terug naar ons hotel. Het was na elven, donker en we struinden nietsvermoedend kriskrassend door de kleine steegjes van hartje Valencia. En toen ineens… levensgroot, vanuit het niks, een garagedeur met een grote graffiti-afbeelding. Audrey Hepburn straalde ons tegemoet. Gespoten in zwart en wit. Prachtig. Mijn vriendin was instant geroerd. En ik wist waarom. Audrey Hepburn is haar rode draad in het leven. Ze duikt voortdurend op, vanuit het niets, zonder enige aanleiding, op de meest random momenten en plekken. Maar altijd als dingen voor haar werken, als ze op de goede weg is.
Deze mini-vakantie kwam als welkome afwisseling. Nadat ik net een paar weken thuis zat met een burn-out, een onhoudbare situatie op mijn werk, was ik enorm zoekende naar mijn plek, mijn purpose, mijn richting. Zoekende naar houvast, zekerheid, bevestiging, groei. Op het Audrey-moment in Valencia verzuchtte ik vanuit mijn tenen: ‘Ik wil ook zooo graag mijn eigen Audrey.’ Mijn vriendin stelde me gerust: ‘Die komt er vanzelf, jij vindt jouw Audrey, heb vertrouwen.’
Meet Alice
En ze kreeg gelijk. Ik kreeg mijn eigen Audrey. Ze kwam onverwacht, hup, Down the Rabbit Hole, zo mijn wereld in rollen. Ik kon op dat moment nog niet bevroeden waarom en welk thema Alice in Wonderland in mijn leven zou krijgen.
Down the Rabbit Hole #1
In retroperspectief kwam Alice voor het eerst bewust mijn leven in toen ik een sprekerstraining volgde. Ik kreeg een ‘Looking Glass’ voorgehouden, namelijk dat ik regelmatig transformeerde van ‘Alice too tall’ naar ‘Alice too small’. Oftewel, het ene moment maakte ik mezelf te groot, mijn onzekerheid compenserend. En het volgende moment maakte ik mezelf te klein. Bagatelliseerde ik mijn talenten, vond ik het allemaal maar normaal wat ik neerzette of betekende voor anderen. Wellicht soms vanuit een soort van valse bescheidenheid.
Down the Rabbit Hole #2
Het moment kwam dat mijn journal aan vervanging toe was. Ik schrijf er meerdere per jaar vol en was op zoek naar een nieuwe in de serie van Paperblanks. Deze journals, voorzien van de meest mooie omslagen, vaak met een bijzonder thema en vervaardigd van ‘acid-free sustainable forest paper’ zijn mijn favoriet. Tijdens de pandemie viel het niet mee om ze nog te bestellen vanwege leveringsproblemen, maar online vond ik er toevallig nog eentje met tekst en afbeeldingen waar ik meteen naartoe werd getrokken. Een donkerrood exemplaar, met op de omslag originele illustraties en handgeschreven teksten uit het boek ‘Alice in Wonderland’. Als een kleine ‘Drink me’-Alice zo blij was ik met dit prachtige journal. En het gebeurde maar kort nadat ik de vraag om mijn eigen Audrey in Spanje het universum had ingeslingerd. Ik had nog geen idee dat ‘Alice was here to stay’.
Down the Rabbit Hole #3
Vanuit het niets legde ik contact met een oude kennis van me. Ze had een nieuwe liefde gevonden in Portugal en woonde daar gedeeltelijk. Ik was blij voor haar, we hadden jaren geen contact gehad. Toen ik haar had bericht schreef ze terug dat ze zo’n bijzondere man had gevonden: ‘Voel mij soms Alice in Wonderland.’ En toen begon het op te vallen…
Down the Rabbit Hole #4
Een maand later bezocht ik met een goede vriendin een bijzonder restaurant vol historie in hartje Amsterdam. De ober was trots op de locatie en vertelde honderduit. Dat er originele Rembrandts hingen in het restaurant, je zat er gewoon naast te eten. En dat er vele grootheden hadden gegeten in de geschiedenis, zelfs Walt Disney. We kregen de rondleiding: “Kijk maar, hier in de vitrine ziet u het gastenboek met de tekeningen van Alice in Wonderland!”. Ik val stil. Ik heb niks met Alice. Herstel, ik had niks met Alice. En in de tijd die volgde, kwam de ene na de andere verwijzing langs.
Down the Rabbit Hole #5
Maanden later was ik met wat vrienden in Brugge. We waren er net en slenterenden door de winkelstraten richting de Markt, links van me een aantal gesloten slecht onderhouden winkels. Toch viel mijn oog op een donkere etalage met borduurwerkjes. Niets aantrekkelijks om te zien, want ik heb totaal niets met geborduurde kussentjes. Behalve deze. Er lagen er maar twee, helemaal vooraan. En op het ene stond Alice afgebeeld en op het andere de kaartsoldaten.
Down the Rabbit Hole #6
In april was ik mijn huis aan het ontspullen en trok ik al mijn kasten leeg. Ineens had ik een klein zwart kistje in mijn hand, van het formaat luciferdoosje. Bij het openen vulde mijn neus met de pepermuntlucht. Een doosjes met mintjes. Ooit jaren ervoor cadeau gekregen van een vriendin. En toen zag ik voor het eerst welk tafereel erop stond: de Tea Time tafel, met de Hatter, White Rabbit en Alice.
Down the Rabbit Hole #7
De dag erna? Ik zat in de bioscoop met mijn dochter de film ‘Sing 2’ te kijken. En ineens kwam de aap langs verkleed als Hatter.
Down the Rabbit Hole #8
En afgelopen zomer liep ik door een winkelstraat in Rome. Door mijn hoofd schoot de gedachte ‘ik heb Alice al een tijdje niet gezien…’ Nog geen 2 minuten later loop ik een antiquariaat binnen met een fuik aan White Rabbit beeldjes. De een met een nog groter zakhorloge dan de ander. “If you knew time as well as I do, you wouldn’t talk about casting it. It’s him.”
Down the Rabbit Hole #9
Dagen erna stond ik op Fiumicino Aeroporto Leonardo da Vinci en ik had nog wat tijd over voor mijn terugvlucht. In het winkeltje dat ik bezocht lagen agenda’s van Moleskin voor 2023, speciale uitgaven met als thema Alice in Wonderland. Op het omslag the White Rabbit met “Begin at the beginning and go on till you come to the end: then stop.” En een kleinere versie: “It’s no use going back to yesterday because I was a different person then.” En zo is ook 2023 doordrenkt met Alice.
Nu zou het heel goed kunnen dat jij het volledig eens bent met de tekst op de Alice in Wonderland-mok die mijn beste vriendin onlangs voor me kocht in Londen waarop Hatter zich verklaart: ‘We are all mad!’ tijdens de Tea Party. Maar voor mij heeft het een fijne betekenis. En inderdaad, dit cadeau is niet #10 want deze vriendin kent mijn Alice-momentjes. Maar wel leuk, lief en fijn om in de ochtend mijn Matcha Latte uit te drinken.
Inspirerend
De reden waarom Alice zo’n repeterende rol in mijn leven speelt? Geen idee. Maar het geeft vertrouwen. Over de wegen die ik bewandel. En het houdt me alert, bij de les zogezegd. Omdat in dit kinderverhaal de mooiste universele lessen verscholen liggen. Lessen die bij het verschijnen van het boek in 1865 net zo relevant waren als dat ze nu zijn. Happinez vatte een aantal lessen mooi samen:
- Als je verdwaald bent, kun je vaak meer vinden dan je denkt.
Terugkijkend op de afgelopen jaren kan ik me daar alleen maar volledig in vinden. Als ik niet zo verdwaald was geweest, was ik hier nooit terecht gekomen. - Geloof altijd in het onmogelijke.
Een les om te omarmen. Want omdat hier onmogelijk in positieve zin wordt bedoeld, sta ik open om blij verrast te worden. - Blijf altijd nieuwsgierig.
Altijd. Soms is mijn nieuwsgierigheid en drang naar groei zo enorm groot, dat ik niet eens kan implementeren wat ik allemaal heb geleerd. - Zonder begin is er nooit een eind.
De actie. Hij bleef lang uit. Omdat het beetje energie dat ik op een gegeven moment had, op ging naar de dagelijkse en vooral negatieve dingen. En tot slot… - Je bent nooit wie je gisteren was.
En dus mag je elke dag weer kiezen voor je nieuwe zelf. Eentje waar je op die dag het gelukkigst mee bent. Voor jezelf en je omgeving.
En dus schreef ik al maanden geleden een ‘note to self’ in mijn journal:
“Als Alice weer eens tevoorschijn komt uit ‘ The Rabbit Hole’, lees dit nog eens na, vertrouw op het niet-weten, geloof dat alles kan, blijf nieuwsgierig, zet een eerste stap en je kunt elke dag zijn wie je wilt zijn.”Ik hoop dat deze prachtige lessen van schrijver Lewis Carrol, die ergens zo simpel maar ook zo krachtig zijn, ook jou raken. Je bewuster te maken van de mogelijke signalen op je pad. Ter inspiratie om ook het mooiste uit jouw leven te halen.
Deel & verbind
Wil jij ook een eigen Alice? Of heb jij al je eigen signalen vanuit het universum? Komt er op bepaalde momenten steeds weer datzelfde dier in je leven, een bepaald natuurverschijnsel, dezelfde les? Het lijkt me geweldig om jouw verhaal te horen. Deel het gerust ter inspiratie via het contactformulier en mogelijk krijg het een plekje bij Golden Linings in Life.
Of heb je géén idee waar ik het over heb, maar ben je wel benieuwd? Wat fijn! Dan sta je ervoor open om de signalen ook te ontvangen. En ga niet zoeken, verwacht ze niet, maar blijf alert, want ze vinden jou. En dan ga je ze zien en ervaren. Net als al die andere Golden Linings in Life.
by admin | mrt 15, 2023 | Blog
Al een aantal jaren ben ik me heel bewust van de kracht van je gedachten, van de woorden die je uitspreekt. Wat de consequenties zijn van dat bandje dat je afspeelt in je hoofd, soms positief, maar vaak ook met juist beperkende overtuigingen, zo vaak en zo oorverdovend dat het simpelweg onder je huid gaat zitten en je er wel in moet geloven… Tegenwoordig ben ik me er behoorlijk bewust van wanneer ik bij die hele oude (helaas ook vertrouwde) cassettedeck weer eens op play heb gedrukt. Het is een oude val waar ik zo af en toe intrap, gelukkig hoogstens met een been, zodat ik er ook snel weer uit stap. Onlangs werd me weer even heel duidelijk wat een enorme impact je eigen gedachten kunnen hebben.
Ik wandelde een aantal maanden geleden in mijn woonplaats langs de Waal en nam zoals vaker mijn grijper, opgetuigde karretje en vuilzakken mee om bij elke stap die ik dan toch graag zet, wat zwerfvuil mee te nemen. Onderweg sprak een oudere man, ik schat hem rond de 80 jaar, me aan. Dat gebeurt best regelmatig, vooral wat oudere mensen waarderen dat je de moeite neemt de leefomgeving wat mooier te maken, waarbij ze dan ook meteen verzuchten dat het zo jammer is dat het zo hard nodig is.
Deze man vertelde me, in plat Tiels, ook wat een bende het was, dat iedereen zijn troep maar neer gooit, dat de wereld kapot gaat. Ik stelde hem af en toe een vraag en de man liep leeg. En ik moest enorm mijn best doen om nog wat van mijn eigen energie vast te houden… Het was lang geleden dat ik iemand was tegengekomen die zo negatief was over het leven, de wereld, de politiek, het nieuws, over de mens. Deze verbitterde oude man zag geen lichtpuntjes meer. Was volledig levenslusteloos. Ik hoorde hem aan.
“Wat maken mensen toch een troep, ze ruimen niets meer op. Ach, de wereld gaat toch helemaal kapot. Ik heb tot mijn 72e gewerkt. Mijn vrouw overleed 3 jaar geleden na een lang ziekbed, mijn dochter overleed in januari aan een hersentumor. Ik kreeg van de week een brief dat er wijziging in mijn pensioen zou plaatsvinden. Ik beloofde mijn enig overgebleven dochter dat we lekker samen zouden proosten daarop. Mevrouw, ik krijg er 8 euro per maand bij, nadat ik de afgelopen 10 jaar niets erbij kreeg. Alles wordt duurder. De politiek is niet te vertrouwen en als je dan vanochtend weer ziet wat er dan in Rotterdam gebeurt… En dan de oorlog in Oekraine. Weet u, echt alle mensen zijn slecht. Als je de mens kent, wil je alleen nog maar met dieren omgaan…”
Wat een pijn, pfff. Ik hoorde hem aan, sprak mijn begrip uit voor zijn gevoel. Dat ik me kon voorstellen dat het leven weinig te bieden lijkt te hebben op momenten. Ik gaf hem terug dat ik zijn frustratie herkende maar daarom een tijdje was gestopt met de hele dag door volgen van het nieuws. Omdat ik er niets kan aan kan veranderen. Dat ik weigerde te geloven dat alle mensen slecht zijn. En dat als je stopt met nieuws kijken en je meer te verbinden met andere om je heen, je echt ook goede mensen tegenkomt. Dat ik hem gunde ook weer wat lichtpuntjes te gaan zien. Hij sputterde tegen, soms heftig, soms moedeloos. ‘Ja, maar hoe dan… en ‘dat zegt mijn dochter ook steeds maar…’.
Het liefst had ik hem liefdevol door elkaar geschud. En een knuffel gegeven. Gezegd dat er nog veel moois is om van te genieten, maar dat je het wel moet willen zien. Het liefst al mijn eigen lessen en ervaringen over hem uitgestrooid met ‘Power of Words, meneer’ en ook ‘Manifesteren kun je leren’ in zijn oor willen fluisteren. Maar dat alles had natuurlijk geen enkele zin.
Dus maakte ik het klein. Heel klein. Mijn mini-missie van dat moment. En vertelde ik hem dat ik probeerde om op mijn eigen vierkante meter een verschil te maken. En dat ik hem gunde toch wat te genieten van zijn wandeling in de warme oktober-zon. Hij pruttelde weer wat tegen… waarop ik zei: “In ieder geval kunt u zometeen mooi langs de Waalkade wandelen zonder tegen lege etenszakken en lege bierflesjes aan te kijken. En dat maakt uw wandeling van vandaag hopelijk een stukje mooier.” En de man… (en ik krijg er weer kippenvel van nu ik eraan denk) lachte. Hardop. Het waren maar 3 seconden. Waarop ik het niet kon laten te zeggen “Kijk, en dan heb ik u vandaag in ieder geval nog even laten lachen. Daar ben ik al dankbaar voor. Ik wens u sterkte en ondanks alles een fijne middag.” Met een wat zachter gezicht dan een kwartier geleden antwoordde hij: ’Nou ik wens jou veel succes met zo positief zijn’.
Ik draaide me om en liep richting een verzameling groene bierblikjes. Haalde even diep adem en schudde even kort mijn lijf. Ik moest even loskomen van het beklemmende verdriet, de angst en de pijn van deze man. Deed mijn ogen dicht en draaide mijn gezicht in het licht van de zon.
Dankbaar voor alles wat er wel is.
by admin | mrt 10, 2023 | Blog
Elk zaadje dat wordt geplant, laat haar sporen na. Soms zou ik willen dat ik de kennis van nu had kunnen toepassen bij het zaadjes planten bij mijn dochter. Inmiddels weet ik dat de eerste 7 jaar cruciaal zijn bij de ontwikkeling van het brein. Nu is ze 10 en komen er voornamelijk zaadjes binnen via TikTok, Stranger Things of zichzelf overschreeuwende Youtubers.
Maar helaas was mijn belevingswereld wat meer gericht op prestatiedrang, het hangen van je identiteit aan je werk of functie en niet op balans in je leven, afgaan op je gevoel en toegeven waaraan je lijf behoefte heeft. Laat staan dat ik meditatie, yoga en connective breathing had ontdekt. Nee, want ik was 7 dagen per week bereikbaar voor en aan het werk, als loon(ge)dienstige en ZZP-er. Wat had ik achteraf mijn dochter graag, toen zij nog vatbaar was voor mijn suggesties, wat meer kennis laten maken met deze vormen van bewuster leven. Of dat nu ging om bewuster ademhalen, bewegen, met je emoties omgaan of je rust vinden voor het slapen. Dat wordt een flink potje manifesteren en zelf het goede voorbeeld geven dan maar. Of thuis zitten met een burn-out nu bij het goede voorbeeld geven hoort, ben ik nog niet helemaal uit.
Lange tijd geleden stond ze ineens om 6.24 uur in de ochtend in mijn slaapkamer. Ik stond me net uit te sloven op de correcte uitvoering van de Downward Facing Dog toen ze verontwaardigd uitriep: “Mama, waarom kun je niet werken maar eh.. “dit” wel?” Ik viel even stil. Confronterend. Maar het was wel het eerste moment dat ik het woord burn-out liet vallen en probeerde uit te leggen wat het inhield. En waarom ik thuis was en niet op mijn werk. In de maanden erna vroeg ze er eigenlijk niet veel naar. Ik probeer soms zo goed en zo kwaad als het kan uit te leggen wat het is en voor mij betekent. Toen het later beter ging (én omdat ik me erg groot hield als zij thuis was) was haar begrip voor de situatie soms nog ver te zoeken. Met name toen ze vroeg of ik ‘nou wel of niet bij het theater werkte’. Toen ik uitlegde dat ik er nog wel werk maar ziekgemeld ben, werd de verwarring nog groter. Dus zei ze me: “Maar mama, je bent nu toch ook niet ziek? Het kost je te veel energie? Nou, dan wil ik een burn-out van school! Dat kost mij te veel energie!” En ze lachte er niet eens bij… Niet helemaal het geplante zaadje dat ik voor ogen had.
Welk zaadje er in mijn ogen goed is geplant? Het zaadje van de liefde voor muziek. Zingen, dansen, musicalles en nu sinds kort ook pianoles. Het is wel een andere tijd dan toen ik jong was. En ja, als ik dit zo zeg voel ik me ineens veel ouder dan ik me wil voelen, maar hé, ik heb die bijna 45 jaar toch maar gewoon in de pocket.
Goed. Ik neem je mee terug naar begin jaren ’80. Als je als klein meisje opgroeit in Tiel, in een muzikaal gezin, waar je vader als uitvoerend beroepsviolist, dirigent en viooldocent zijn brood verdient en je moeder na zang en dwarsfluit, later vaak als enige vrouw op contrabas in een orkest speelde, dan maken de kunsten een belangrijk onderdeel uit van je dagelijkse leven. Een hele dag mee naar concerten met zus en broertje, opa’s en oma’s erbij. Papa dirigent, mama achter de bas, aangevuld met tientallen musici met hun mooie spel maar ook verhalen… Musici die ik graag had leren kennen op een leeftijd waarop ik me had gerealiseerd wat zij me allemaal hadden kunnen vertellen en leren… Vanaf mijn vijfde levensjaar beoefende ik zelf ook wat er maar te doen was. Van AMV (dat was Algemene Muzikale Vorming) tot vioolles, van volksdans (ja echt) tot klassiek ballet en kinderkoor, van modern & jazzballet tot zangles, van samenspelgroep tot jeugdorkest. En jaren later zong ik in bandjes en en speelde ik in amateurmusical producties.
Mijn eerste vioollessen kreeg ik van mijn vader. Hij componeerde zelf liedjes en schreef ze uit op bladmuziek. En dan glom ik van blijdschap als ik de naam van mijn konijn erboven zag staan, want daar had hij het stuk naar vernoemd. Ik zie het nog voor me. In de studeerkamer, een lessenaar naast de grote zwarte vleugel die tot op de dag van vandaag de woonkamer van mijn ouders siert. Hoe bijzonder dat toen was, realiseerde ik me pas veel later. Want les krijgen van mijn vader had geen lang leven beschoren. Alhoewel hij een veel betere docent was dan er op de lokale muziekschool te vinden was, nam ik te weinig van hem aan. En verkaste ik naar een lerares die toen al vrij bijzonder te noemen was. Een vrouw die een periode nog even als man door het leven ging en tegenwoordig als vrouw die letterlijk ‘van de lucht leeft’. Áls ze nog leeft tenminste. Want haar zus overleed aan deze omstreden levenswijze. Maar ik heb dus jaren les van haar gehad en zo waren er ook voorspeelavonden. Maar eens per jaar was er iets bijzonders.
In de Grote Zaal van Schouwburg Agnietenhof in Tiel speelde er dan een klein verlegen meisje viool en danste het mee in balletvoorstellingen. Grote indruk maakte het immense toneel op me, de honderden (toen nog) gele stoelen, die laatste doorloop waarbij alles bij elkaar kwam, met verlangen kijkend naar de grote meiden op indrukwekkende spitzen, de grime in, stiekem glurend door het doek naar papa en mama en eeuwig wachtend in de kleedkamers tot je eindelijk in je tutu heel zachtjes hand in hand op je teentjes naar de coulissen mocht tippelden. De zenuwen gierend door je lijf. Ik weet het nog. Ik voel het nog. De magie van het theater.
Sinds september 2015 heb ik op marketinggebied een bijdrage geleverd aan in dit prachtige theater. De grote verbouwingen hebben door de jaren heen een prachtige sluier geweven over al het oude beton. Alleen nog backstage en in de diepe krochten van het pand kan dat oude nostalgische kleine meisjes-gevoel me ineens overvallen. In de orkestbak of in een van de kleedkamers, uit het raampje uitkijkend op de oude panden van de Agnietenstraat. In 2019 bestond Schouwburg & Filmtheater Agnietenhof 50 jaar en mocht ik een bijdrage leveren aan het vieren van dit bijzondere jubileum. Alsof het zo moest zijn kon de jubileumvoorstelling “De Nacht van Flipje”, een eigen musicalproductie met professionals en amateurs in december 2019 nog worden gespeeld. Voordat Corona losbarstte en alles werd platgelegd. Het protocol voor theaters: Als eerste dicht, als laatste weer open. En achteraf gezien, was na de premiere-avond van de musical mijn werk gedaan en de cirkel rond.
Ik had geluk. Mijn ouders plantten bijna 45 jaar geleden een klein zaadje bij een klein verlegen meisje met lang bruin haar. Mijn 10-jarig exemplaar, met lang bruin haar, kan ik al geen meisje meer noemen. Maar ze heeft al meer aan jeugdvoorstellingen, balletten, musicals en (klassieke) concerten gezien dan ik op die leeftijd. Haar geluk. Ons geluk.
Nu dat zaadje eenmaal is geplant, behoeft het alleen nog water en liefde om het verder te laten bloeien. Soms in de vorm van een klassiek concert met met opa en oma zoals de Bach H-Moll Messe in de ElbPhilharmonie gedirigeerd door Sir John Elliot Gardiner, soms in de vorm van een concert van MEAU in Tivoli met ondergetekende.
Zolang ze het maar niet ontgroeit.
Down the Rabbit Hole #2
Down the Rabbit Hole #4
Down the Rabbit Hole #5
Down the Rabbit Hole #7
Down the Rabbit Hole #9
