Plots
doken ze
op.
En
weer,
ook neer.
Zwevend,
draaiend.
Klimmend,
vallend
op het plezier
van de wind.
Het leven vierend.
Met elke windvlaag
die kwam.
Het kwam.
Geen hoog
of geen laag
vlieger.
Enkel vrijheid
en geluk
bij elke vleugelslag.
En zijn.
In de zwaluwte.
~ Rachel van der Schaaf
Mag ik jouw
magnolia
zijn?
Geen late bloeier meer
maar als eerste
in knop.
Roze, paars, wit
tot hoog
in de top.
~ Rachel van der Schaaf
kijk
de dijken wijken
voor je lied
Deze straatpoëzie is sinds februari 2019 te lezen op de coupure in Tiel, als muurschildering langs het Zangfietspad tussen het veer Pomona en cultuurgebouw Zinder, waar Tielenaren zonder schroom luidkeels het hoogste lied kunnen zingen op het fietspad.
Foto: Fred de Langen
Als hoop een duif is,
die komt en gaat.
Als de pijn
je niet meer loslaat.
Het verdriet je smart en fijnknijpt.
Tot er niet meer is
dat je levend houdt.
Een vlucht op blote voeten,
over onbekend terrein.
Tot de blaren bloeden
samen
met je hart.
Alleen
met je hart.
Hard.
Het kind,
kwetsbaar.
Alwetend
in onwetendheid.
Rouwend
met andere woorden.
Over de dood,
en samen
ter aarde.
Een kind,
geen kind.
Verwijten,
verbijten.
Hopend
op hoop.
Dat de toekomst,
je toekomst.
En het licht,
je voetstappen
volgt.
~ Rachel van der Schaaf – 2018
Als de kracht van herhaling
is weggeëbd,
en routine als de vloed
je leven inneemt.
De branding
die steeds verder stroomt,
kabbelend, geruisloos.
Realisme spoelt aan,
met golven,
van ontkenning en besef.
Als de verdieping
van het overdoen,
niet meer stromen kan,
maar wegwaait
met het schuim.
Strek dan uit naar boven.
Onttrek je aan de onderstroom
en LEEF.
~ Rachel van der Schaaf
Jij bent toch wel
het pareltje
uit mijn glazen kast
Juist door je
gebroken pootje
ben jij de ware
die één die bij me past.
~ Rachel van der Schaaf