Als hoop een duif is,
die komt en gaat.
Als de pijn
je niet meer loslaat.
Het verdriet je smart en fijnknijpt.
Tot er niet meer is
dat je levend houdt.
Een vlucht op blote voeten,
over onbekend terrein.
Tot de blaren bloeden
samen
met je hart.
Alleen
met je hart.
Hard.
Het kind,
kwetsbaar.
Alwetend
in onwetendheid.
Rouwend
met andere woorden.
Over de dood,
en samen
ter aarde.
Een kind,
geen kind.
Verwijten,
verbijten.
Hopend
op hoop.
Dat de toekomst,
je toekomst.
En het licht,
je voetstappen
volgt.
~ Rachel van der Schaaf – 2018